फ्रान्सिस्काको ईमोजी र प्रेमिकाको चिसो मन

निद्राले चाँडै छोड्यो । फेरी सुत्नु भन्दा सामाजिक सन्जालमा रमाउने सुर आयो । किनभने यो सँसारमा रात हुँदैन सधैँ दिन हुन्छ । कोही न कोही उठेकै हुन्छ । कसै न कसैले हरियो बत्ती बालेकै हुन्छ । शून्य भौगोलिक दुरी । सबै साथीभाई स्क्रिनमा । अहिले म कम्युटर कै अघि बसेर दुईवटा काम गर्दैछु । पहिलो, यो प्रत्यक्ष अर्थात साजी नियात्रा टाईप गर्ने । दोस्रो, फेसबुक खोलेर कसैसँग कुरा गर्ने । अनि, 'हिँड्दै छ पाईला मेट्दैछ' को उल्टो "हिँड्दै छ पाईला राख्दैछ" भने जस्तो गर्ने । आधुनिक सँसारले त्यसलाई 'वास्तविक समय' अर्थात रियल टाईम भन्छ ।

मेरी ईटलीयन साथी फ्रान्सिस्का देखा परी ।

"ए! मोहिनी देवी ! तिमीलाई कोरियाको यो मिर्मिरे उषावाट न्यानो अभिवादन !"

मैले अँग्रेजीमा यहि भावको वाक्य लेखेँ । हाम्रो सँवाद अघि बढ्यो ।

"गुड मर्निङ, प्रोफेसर !"

कति आनन्द लाग्छ यो मोरीका यस्ता शब्द पढ्दा । अरुले लेख्ने पनि यिनै ए वि सि डि त हुन । तर उस्का शब्दको ओज नै उच्च हुन्छ । उसले अघि लेखी ।

"दक्षिण कोरिया ! त्यो त अद्वित्तिय नै भयो । म त्यहाँ पुगेकी छु र धेरै आनन्द पनि लिएकी छु । वाह त्यहाँको किम्ची ! तपाईँ छुट्टिमा हो ?"

मैले जवाफ दिनु अघि फेरी उस्ले अर्को हरफ थपी ।

"अस्तिको दिन मेरो पियचडी पनि सकियो ।"

उसले दुईवटा ईमोजी पनि पठाई । पहिलोले विजयको सँकेत दियो भने दोस्रोले, मुस्कानको ।

म पनि के कम बधाई सँकेत गर्ने ५० वटा ईमोजी पठाईदिएँ ।

"बधाई छ तिम्रो सफलता र उपलब्धीको लागि । यो मेरो लागि आजको पहिलो र महत्वपूर्ण खुसीको समाचार भयो ।"

उसले मलाई 'केटीले हत्केला आकाश तिर फर्काएको' ईमोजी र थ्याङ्क यू लेखेको विरालोको चित्र भएको स्टिकर पठाई । यो ईटालियन सुन्दरीले पठाएका ईमोजीले मलाई यस विषयमा थप जानकारी खोज्ने कौतुहलता जगाईदियो । अहिले सामाजिक सन्जालमा ईमोजी र ह्यासट्याग जस्ता चित्र सँवादको प्रचलन ह्वात्तै बढेको छ । ईमोजिको उत्पति जापानवाट नै भएको हो अरे । चिन र जापानमा शब्दका चित्रले अक्षर जनाउँछन् । अक्षरको सँवाद भन्दा चित्रको सँवादमा अर्थ बुझ्न कठिन हुँदैन । चित्र बुझ्न भाषा होईन जीवन वा परिवेश बुझे पुग्छ ।

म दानकुक विश्वविद्यालयका प्राध्यापक दोक्कोको निमन्त्रणामा पाँच दिने भ्रमणार्थ दक्षिण कोरियाको राजधानी सोल आएको छु । दक्षिण कोरिया र नेपालको समयान्तर तिन घण्टाको छ । अर्थात नेपालमा रात नवित्दै कोरियनहरुको विहान भै सकेको हुन्छ । हाम्रो एक दिने सम्मेलन थियो । चिनवाट आउनु भएका प्राध्यापक ग्वान र म मात्र दुई विदेशी थियौँ । राष्ट्रका हिसाबमा मैले चिन बराबरको सम्मान पाएको थिएँ । नेपालमा पेशागत कर्म गर्नुको आनन्द यस्तो वेलामा पाईन्छ । मेरो प्रस्तुती दिवाभोज भन्दा अघि थियो । अपरान्हमा हामी दानकुक विश्वविद्यालय परिसरमा गयौँ । दोक्को आग्रह र मेरो सिफारिशमा बाजुरा घर भएका मेरा पूर्व विद्यार्थी निर्मल शाहीले वातावरण ईन्जिनियरिङ्मा स्नातकोत्तर गर्ने अवसर पाए । प्राध्यापक मित्रले हामीलाई 'के-वाटर' पानी प्रसोधन केन्द्रमा प्रशोधन गर्ने सँरचनामा लिएर गए । सोलको एक तिहाई जनसँख्या र सामसुङ् कम्पनीको कारखानालाई आवश्यक पर्ने उच्च गुणस्तरीय पानीको आपूर्ति यहाँ वाट हुँदो रहेछ । प्रशोधन केन्द्र पछि हामी १२८ तले गगनचुम्बी भवनको मजा लिन गयौँ । 'सोल टावर'को नामले प्रसिद्ध यो धरहरारुपी सँरचनाको उचाई झण्डै ५०० मिटर रहेछ । दृष्यावलोकन गर्ने १२१ तलामा ४८६ मिटर लेखिएको थियो । भुँईमा हिँडेक कमिलाको ताँती जस्तो सडकमा गुडेका सवारीसाधन । यस्तो रोमान्चकारी अनुभूति मैले यस अघि बैँककको वायोके टावरमा पनि लिएको थिएँ । तर यो त टावरको ठूल्दाई नै लाग्यो । भुँईको वालकोनीवाट आफूले टेकेको जुत्ताको तल कन्चन पानी भएको गहिरो तालमा पीँध देखिए जस्तो धर्ती हेर्दा मन रोमान्चित भयो । कतिको त डरले सातो जाँदो रहेछ ।                    

मलाई सोल स्टेशन नजिकैको 'फोर प्वान्ट्स बाई सेराटन' होटलमा बस्ने प्रबन्ध मिलाईएको थियो । ईन्चोन विमानस्थलमा पुग्दा विहानको ५:३० भएको थियो । सोमवार विश्वविद्यालयमा काम सकेर रात्रीको उडान भरी म विहान सखारै कोरिया आईपुगेको थिएँ ।

मैले ६००१ नँको लिमोजिन बस लिनु पर्छ भने थाहा भए पनि एकपटक निश्चित गर्न मन लाग्यो । सूचना केन्द्रमा गएर निश्चित गरेँ । बस विसौनिमा गएर समय हेर्दा अर्को बस ७:१२ बजे मात्र रहेछ । म सँग १५ मिनट केही गर्ने फूर्सद थियो । पर्यटक सूचना केन्द्रमा गएर होटेल परिसर वरपरको नक्शा सँकलन गर्ने सुर चढ्यो । सूचना केन्द्र खोज्न थालेँ । तर अफसोच त्यहाँ कोही पनि थिएन । यताउता आँखा डुलाएँ । खुल्ने समय ७:०० भनेर लेखेको बोर्ड देखियो । सात बज्न केही मिनट बाँकी थियो । मैले आज कोरियन कर्मचारीको राम्रो जाँच लिन पाउने भएँ भन्ने लाग्यो । तर मलाई आश्चर्य पस्कदैँ सात बज्न ३० सेकेन्ड बाँकी हुँदा एक सेविका आईन । मैले मागे जति नक्शा दिईन । 

होटेलमा पनि म सजिलै पुगेँ । स्वागत कक्षमा मलाई अभिवादन गर्दै मेरो सुरक्षा धरौटीका लागि भिसा कार्ड मागे । उनीहरुलाई मेरो सम्पूर्ण खर्च आयोजकले व्यहोर्ने सूचना रहेनछ । मैले २१ तलाको कोठा पाएँ । चेक-ईनको काम सकिएपछि कोठाको कार्ड-चाबी दिँदै 

सेविकाले सोधिन्-

"डु यु निड एक्स्ट्रा रुम कार्ड ?"

मैले 'पर्दैन' भने तर यो प्रश्न भने मथिङ्गलमा अहिले सम्म पनि घुमिरहेको छ।

"कोठामा एकजना मात्रै बस्ने निश्चित हुँदा हुँदै किन दोस्रो कार्ड चाहिन्छ ?"

त्यो होटलमा स्वागत कक्ष, कफि कर्नर र रेष्टुरेन्ट आदि १९ तलामा थिए । कफि कर्नरको अग्रभागमा राखिएको एक बोर्डले मेरो ध्यान खिचेको थियो ।  

"वी ह्याभ बियर एज कोल्ड एज युअर एक्स गर्ल फ्रेन्डस हार्ट।"  

अर्थात हामीसँग तिम्रो पूर्व प्रेमिकाको मन भन्दा पनि चिसो बियर पाईन्छ । यो सन्देश रोचक लाग्नु स्वभाविक थियो । मैले नजिक पुगेर मन्त्र पाठ गरे जस्तै गरी अलि ठूलो स्वरले सन्देश पढेँ । म सँगै उभिएका मेरा चिनी प्राध्यापक मुस्कुराए । हाम्रो गतिविधिले कफि कर्नरकी सेविकाको ध्यानाकर्षण भयो । उनी पनि हामी तिर हेरेर मुस्कुराईन ।

मैले सेविकासँग आँखा जुधाउँदै सोधेँ ।

"दिस ईज क्वाईट कन्भिन्सिङ् । बट आई ह्याभ अ क्वेश्चन ।"

"यस प्लिज ।"

"हाउ एबाउट दि हट कफि ?"

उनी लगायत अन्य वरिपरिका श्रोता समेत हाँसे । सेविकाले मौन मुस्कानको मात्र जवाफ दिईन ।

"आई थिङ्क कफि क्यान बी एज हट एज दि एङ्गर अफ युर वाईफ ।"

अब हाँसोको आयतन अझ बढ्यो । मैले त्यो सन्देशको फोटो खिँचे ।

सन २००६ मा म जापानको आईजिईयस भन्ने सँस्थामा काम गर्थेँ । भारतको पन्जाबमा घर भएकी एक युवती मेरो परिवारकी साथी थिईन । अहिले उनी सोलमा नै कोरियन भाषाको पढाईमा लागेकी रहीछन । उमेर ढल्किसके पनि उनको वैवाहिक जीवनको ढोका भने खुल्न सकेन । मैले उनलाई भेट्ने प्रस्ताव राखेँ ।

"मेरा तो कलेजका प्रोग्राम है शायद मुश्किल होगा ।"

"पूजाजी, तो आप कलेज जाती हो ।"

"जी हाँ ।"

"तब तो मेरे को आपसे मिल्ना और भी जरुरी हो गया ।"

"वो क्योँ नवराजजी ।"

"लाईन मार्नेके लिए । कलेज जाने वाली लड्कीको कोई लड्का लाईन न मारे, ये कैसे होगा ।"

मेरो तर्क सुनेर उनी मोवाईल नै फुट्ला जस्तो गरी हाँसिन । तर अफसोच ! पूजासँग स्टारबकमा कफि पिउने मात्र पनि शौभाग्य जुर्न सकेन ।       

अहिले भने म ईन्चोन अनर्तराष्ट्रिय विमानस्थलको द्वार नँ २१ को प्रतिक्षालयमा छु । देब्रे तिर शीशाको पर्खाल छ बाहिरको दृष्य हेर्न बाक्लो पाईएको छ । भर्खरै उज्वेकिस्थानको जहाज गुडेको देखियो । कोरियन एयरको जहाजलाई तान्ने यन्त्रले विपरित दिशामा लिएर गयो । मजाले घाम लागेको छ । होटलबाट हिँड्दा त पानी पनि छिट्याएको थियो । मेरो देव्रेतिर एक मोटी महिला सानो किताव पढ्दै छिन । सिधै अगाडि एक फाटेको पाईन्ट लगाएकी युवती छिन । शायद उनी नेपाली मूलकी हुन । युवती बसेकै लहरमा एक जना छालाको जुत्ता र ज्याकेट लगाएका नेपाली पुरुष छन् । उनी भने सीटको छेउमा राखेको सामान राख्न बनाईएको बेन्चमा बसे । उनी केही अघि अर्को एक युवा सँग नेपालीमा बोल्दै थिए । दाहिने पट्टि एक जना मँगोलिन पुस्तक नै पढ्दै छन् । उनी शायद कोरियन हुन ।

अहिले भने ती युवक पनि आएर मिसिए । उनीहरु एक अर्कालाई चिन्दा रहेछन् । युवकले भने एउटा झोला काँधमा तेर्सो पारेर भिरेका छन् ।

युवकले बोलेको सुनियो ।

"चाँडै आएसी समस्या हुने ।"  

उनको मोवाईल बज्यो । उनी एकान्तमा गएनन । सबैका अघि नै बोल्न थाले । सबै कुराकानी बुझिएन । तर एउटा वाक्य भने बुझियो ।  

"आफ्नो खातामा आउँछ ।"

अव युवतीको मोबाईल बज्यो । तिनले भने बोलेको बुझिएन । मसिनो बोलिन ।

सीधै अगाडि सामसुङ्को टेलिभिजन राखिएको छ । लोटे भन्ने कम्पनीको विज्ञापन आईरहेछ । हिजोको कुरा अनुसार डा. पदम प्रसाद खतिवडा आउनु पर्ने । सँयोगवश हाम्रो एउटै उडानमा टिकट परेछ । तर वहाँ अहिले सम्म भेटिनु भएको छैन । तर अस्ति म आउँदा सँगै आएका आमा छोरी भने भेट भए । उनीहरु देब्रेतिर अगाडि बसेका छन् । नियात्राको थप कथा बुन्ने उन भेटिँदैन । म आमा र छोरी बसेकै सीटमा जान्छु । छोरीको छेउमा बस्छु ।

"मा लाई एउटा कुरा सोध्न मन लागेर आएको ।"

माले कान सुन्दिनन् । वोल्न पनि सक्दिनन् । यसैले छोरीको साथलागेर बहिराहरुको कुनै कार्यक्रममा भागलिन कोरीया आएकी । माले आफ्नो परिचय पत्र म तिर बढाईन ।

'लक्ष्मी देवकोटा, अध्यक्ष, बहिरा तथा सुस्त श्रवण राष्ट्रिय समाज ।'

कार्डमा लेखिएको पद र सँस्थाले भन्दा उनको थरले मलाई आश्चर्यचकित बनायो । मैले उनीहरुको समुदाय नेवार होला भन्ने ठोकुवा नै गरेको थिएँ ।   

"आम्मामा ! तपाईहरुको थर देवकोटा पो हो ?"

दुवै हाँसे । छोरीले दोभाषेको काम गरेकी थिईन । मैले जति आमा छोरीको कुरामा चाख मानेको थिएँ त्यो भन्दा पनि धेरै माँ ले मेरो कुरामा मानेकी थिईन भन्ने मलाई लाग्यो । मैले पनि मेरो परिचय पत्र छोरीलाई दिएँ । छोरीले आमातिर बढाईन । आमाले केही सँकेत गरिन । 

"हजुरको डिग्री र पद देखेर माँ लाई पनि आम्ममा ! भयो रे ।"

अब हामी तीनै जना एउटै लय मा हास्यौँ । लक्ष्मीले प्रवेशिका सम्मको अध्ययन गरेको रहेछ । नौ बर्षको उमेरमा विफर भएर विरामी परेपछि उनको श्रवण शक्ति गुमेछ । त्यस पछि आफू जस्तै कान नसुन्ने बाहुन केटा सँग प्रेम विवाह भएछ । केटा भने जन्मजातै श्रवणशक्ति विहीन रहेछन् । मेरो दिमागमा विजुली तोडमा दुई प्रश्न सिर्जना भए ।

"तपाईँ नेवारकी छोरी र बाहुनकी बुहारी । दुवै समुदायको सँस्कारको राम्रो अनुभव छ । यी दुई सँस्कृतिमा एक अर्कामा नपाईने राम्रा कुरा के हुन् ?"

"जन्मजातै श्रवणशक्ति नभएका र पछि कुनै दुर्घटनामा परी नसुन्ने स्थितिमा पुगेकाहरुमा के फरक हुन्छ ?"

पहिलो प्रश्नको सामान्य उत्तर आयो । तर दोस्रो प्रश्नको उत्तरले भने अहिले सम्म मैले कल्पना नगरेको तथ्य उजागर गरिदियो । एक पटक एक दृष्टिविहिन सह-यात्रीले पनि यस्तै कहिल्यै नविर्सने उत्तर दिएका थिए । मेरा अन्यन्य मित्र स्वर्गीय हिमप्रसाद गौतमले यो 'अन्धा' को सट्टा प्रयोग गरिने आदरार्थी मानिएको शब्द 'दृष्टिविहिन' पनि उपर्युक्त नभएको तर्क राखेका थिए । उनको विचारमा  

"दृष्यविहिन" शब्द उपर्युक्त हो अरे ।

"जन्मजातै श्रवणशक्ति गुमाएकालाई बोल्दा ओठ कसरी चलाउने भन्ने सिकाउन कठिन हुन्छ ।"

लक्ष्मीले यो भन्दै गर्दा मैले उनको अनुहारमा हेरेँ । उनको हाउभाउ र ओठको चाल बोल्नेको जस्तै थियो । उनी खाली आवाज विहिन थिईन । मैले हाम्रो कालखण्डकै प्रख्यात सरस्वति साधिका झमक घिमिरेको वारेमा लेखेको 'पराजित अशक्तता' शिर्षकको लेख को चर्चा गरेँ ।

यत्तिकैमा जहाजमा प्रवेश गर्ने समय भयो । मैले उठेर सामान मिलाएँ । वरिपरि घुमिघुमि हेर्न थालेँ-पदम काकाको उपस्थिती थिएन । लामबद्ध यात्रुको नजिकै गएर नियालेर हेरेँ । देखिन । अचम्म लाग्यो ।

तर मेरो अन्यौललाई चिर्दै वहाँ झुल्किनु भयो । विविध कारणले गर्दा ढिलाई हुन गएछ । मेरो दुई वर्ष अघि यहि विमानस्थलमा आफ्नै हुस्सुपनले गर्दा झण्डै जहाज छुटेको घटना काकालाई सुनाउँदै हामी जहाजमा प्रवेश गर्‍यौँ ।

मैले प्रवेशद्वारमा भेटिएकी हवाई सुन्दरीलाई सोधि हालेँ ।

"डु यु ह्याभ दि ईकोनोमिस्ट म्यागाजिन ?"

"लेट मि चेक । ह्वाटस युर सीट नम्बर ?"

अन्तराष्ट्रिय उडानमा धेरै यस्ता सुविधा हुन्छन् । थाई विमान सेवामा कोट पनि राखिदिन्छन् । तर धेरै यात्रुले यस्तो विषयमा चासो लिँदैनन् । कतिपयलाई यस्तो ज्ञान र बुद्धिले यात्रा सहज हुन्छ भन्ने थाहा हुँदैन ।

गज्जब भयो । त्यसले मलाई ईकोनोमिस्ट र टाईम पत्रिकाका हालैका दुई अँक ल्याएर भनी ।

"थ्याङ्क यु फर रिडिङ् सर ! हियर ईज युर म्यागाजिन ।"

म दङ्ग परेँ । मैले दाहिने तिरको झ्यालको आसनीमा थिएँ । पदम काका पनि सँयोगले त्यही लहरमा तर देब्रेतिर पर्नु भएछ । मेरा देब्रेतिरको सँगैको पहिलो सीट भने खाली नै थियो । तर दोस्रोमा एक भद्र देखिने कोरियन थिए ।

लगभग जहाज भरिएको थियो । अधिकाँश जत्था कोरियनहरुकै थियो । देश आर्थिक रुपले सम्पन्न हुँदै गए पछि डुल्ने उदेश्य लिएर विदेश जानेको पनि सँख्या बढ्छ । कम्बोडियामा जाँदा पुरै पर्यटकिय स्थल कोरियनहरुले भरिएको पाएको थिएँ । ईन्चोनवाट काठमाण्डौको सिधा उडान भएको र आँखा अघिको हुल देख्दा अब नेपाल पनि कोरियनहरुको गन्तव्य सूचिमा परेको रहेछ भन्ने लाग्यो ।

मेरो छेउमा एक दुरुस्तै कोरियन देखिने एक यात्रु वस्न आए । उनी सँगै आएका विमान परिचारकले भनेको सुनियो ।

"आई विल ह्यान्डओभर युर पासपोर्ट ईन काठमाण्डु ।"

मलाई चिसो पस्यो । "के यी व्यक्ति नेपाली नै हुन त ?" मष्तिष्क प्रश्नले हुँडलियो । उनी केही नबोली बसे । मैले पत्रिकामै ध्यान दिएँ । प्रवेशद्वारमा मैले फाईनान्सियल टाईम्सको पनि एक प्रति उठाएको थिएँ । म सँग प्रशस्त सामाग्री थियो । सीटको भिडियोमा पनि श्रव्यदृष्यमा मन वहलाउने चिजविज थिए । राम्रो तयारी भए जहाजमा यो उडानको छ घण्टा त के दश घण्टा पनि सजिलै विताउन सकिन्छ !

"यति सारो त नगर्नु नि ।"

उनी आँफैमा वर्वराए । मेरो शँकाको बादल हरायो ।

"ए ! तपाई त नेपाली नै हुनो हुँदो रहेछ । म त दोधारमा पो थिएँ ।"

हाम्रो कुरा शूरु भयो । मलाई लाग्यो-अब कुरा समेत गर्न पाईने भयो । तर उनका एक पछि अर्को गर्दै उदेक लाग्दा अभिव्यक्ति र गतिविधि उजागर हुन थाले । उनका अनुसार तीन वर्ष अघि उनी कोरियामा श्रमिकको रुपमा प्रवेश गरेका थिए । तर कम्पनीले भिसा थपका लागि पहल गरेको रहेनछ । अध्यागमन प्रहरीले समातेर नेपाल फिर्ता पठाईदिएको रहेछ । सात दिन सम्म थुनामा पनि राखिएछ ।

"सात दिन भयो चुरोट, खैनी केही पनि मुखमा राख्न नपाएको । कति वेला प्लेनवाट ओर्लेर चुरोट तानौ भएको छ ।"

उनले मलाई मेरो काम र कोरिया यात्राको वारेमा सोधे । मेरो जवाफ सुने पछि उनले आक्रोसित अभिव्यक्ति दिए ।

"केही हुन्छ र नेपालमा ? कोरियनले दिएको सब नेताले झ्वाम पार्छन् ।"

"तपाईँको भिसा किन थपिदिएन त कम्पनिले ?"

"मैले धेरै काम गरेको उनीहरुलाई मन परेन छ ।"

मेरो टाईम पत्रिका मलाई नसोधि मेरो अगाडिको पत्रिका राख्ने थैलोवाट केही नभनी लिएर हेर्न थाले । एक छिन हेरेर आफ्नोमा राखे । त्यसमा विमान परिचारकलाई फिर्ता गर्ने टिपोट थियो । मैले पत्रिका फिर्ता माँगे ।

मैले उनका परिवारका बारेमा सोधेँ ।

"मेरो उमेर ४० भयो अहिले सम्म विहे भएको छैन । अब नेपालमा गएर गर्ने विचार छ ।"  

खाना बाँड्दै हवाई सुन्दरीहरु आए । कोरियन परिकार विविम्पाप र कुखुराको मासु रहेछ ।

"विविम्पाप कम्स विथ द विफ, राईट ?"

"‌ओ यु नो दिस ।" तिनै मेरा सह-यात्रीलाई हतेरेर ल्याउने विमान परिचारक वोले ।

मैले कुखुराको मासु भएको परिकार रोजेँ ।

मेरा मित्रको भने खाना भन्दा पनि पेय पदार्थमा ध्यान गयो । उनीहरुले 'ह्वीच ड्रिन्क यु वान्ट?' भनेर सोध्नु अगावै उनले भने-

"अल्कोहल !"

उनले वियर, वाईन वा ह्विस्की भन्न सकेनन् । शायद उनीले यो पेय नभेटाएको पनि धेरै भएको थियो । परिचारकले वाईन राखिदियो हामी खानामा केन्द्रित भयौँ । उनले कुरै कुरामा भने-

"एक चोटी मलाई धेरै रक्सि लागेछ । म त सिधै ककपिटमा पुगेँछु ।'

"के यही कोरियन एयरलाईन्समा हो त ?"

"होईन, दुबईवाट आउँदा ।"

खाना खाएर म सुतेँ । उठ्दा उनी स्क्रिनमा सोदोकु खेल्दै थिए । धन्य आफूलाई व्यस्त राख्ने केही सीप त रहेछ भन्ने लाग्यो । उनीसँग 

कुरा गर्नुको कुनै तुक थिएन । मैले आफूलाई ईकोनिमिष्टमा नै हराएँ । कार्यस्थलमा हुने यौन उत्पीडन अर्थात सेक्सुअल ह्यारासमेन्ट शीर्षकमा दुईवटा लेख रहेछन । भेरोनिकाले पठाएको ईमोजी जस्तो यौन उत्पीडनको पनि सानो तर साँकेतिक चित्र लेखमा थियो । यस्तो चित्र मैले यसभन्दा अघि देखेको थिईन । अहिले सारा सँसार यौन उत्पिडितहरुको 'म पनि' भन्ने अभिव्यक्तिको प्रसारले आन्दोलित भएको छ । ह्यास ट्याग मि टु को सन्देश सामाजिक सन्जालमार्फत सार्वजनिक गरेर 'म पनि यौन उत्पिडनको शिकार भएकी छु' भन्ने खबर सारा दुनियाँले पत्तो पाउँछ । हलिउडका हस्तीहरुले समेत यस्तो दुर्व्यवहार गरेर कुख्याती कमाएका प्रसँगहरु लेखमा पढेँ । मेरो समय मज्जाले वित्यो । दुईवटा 'फ्रेन्डस' शीर्षकका हास्य टेलिभिजनका सो हरु पनि हेरेँ ।    

तर मेरो रमाईलो मा शत्रु पसे झै मेरा छिमेकी साथी बाधक बनेका थिए । घरी घरी केही न केही उदेकलाग्दा कुरा निकाल्थे । 

"यो ओड्ने कम्बल लैजान पाए त एउटा राम्रो सँझनाको चिनो हुन्थ्यो । लान मिल्ला नि हगि ?"

फौजदारी अभियोगमा परेर प्रहरीले अड्डासार गर्दै ल्याएको व्यक्तिको चेत अझै नखुल्नु मेरो लागि रहस्यमय विषय भएको थियो ।   

मैले सबैभन्दा अन्तिममा आईसक्रिम खाएको थिएँ । चम्चा र आईसक्रिमको बट्टा भने हवाई सुन्दरीहरुले सँकलन गर्न बाँकी थियो । मित्रले त्यसमा पनि आँखा लगाए ।

"यो चम्चा खुसुक्क झोलामा हाल्ने कि ?"      

घरिघरि मैले सोचेँ- हामी दुवै कोरिया पुगेर आएका नेपाली । सँगै बसेका छौँ । तर हैसियत फरक छ । यो के हो ? विधिको खेल ? या राज्यको दुराअवस्थाको परिणाम ? व्यक्तिको भाग्य ?

विदेशमा केही नेपाली कामदारले गर्ने यस्ता गैरकानुनी गतिविधि र यात्रा गर्दा समेत देखाउने अमर्यादित व्यवहारले गर्दा सामान्य यात्रुले समेत झन्झट र  दु:खसास्ती व्योहोर्नु परेको छ । यसपटक त्रिभुवन विमानस्थलको कोरियन एयरलाईन्सको चेक-ईन काउन्टरमा मैले पनि तनाव झेल्नु पर्यो । मेरो राहदानी र टिकट हेरेपछि काउन्टरका कर्मचारीले मलाई सोधे-

"तपाई किन जान लाग्नु भो कोरिया ?"

"तपाईको प्रश्न गलत भयो । यो प्रश्नको उत्तर दिन म जरुरी ठान्दिन् ।"

मेरो जवाफले तिनको कन्पारो तात्यो । उनले उनका हाकिमलाई वोलाएर ल्याए ।

"हामीलाई यात्रु विवरण सूचि बनाउनको लागि यो प्रश्नको जवाफ आवश्यक छ ।"

"म सँग म्याद नगुज्रेको राहदानी, वैध भिसा र राम्रो श्रेणीको ईकोनोमी क्लासको टिकट छ । यसको आधारमा मेरो चेक ईन हुँदैन भने म फिर्ता जान तयार छु । तर गलत प्रश्नको जवाफ म दिँदिन ।"

मैले अडान कायाम राखेँ । उनीहरु गले । पछि अध्यागमनका अधिकृतसँग बुझ्दा उनले पनि मेरो तर्कमा सहि थपे ।  

यसरी यो यात्रको शुरुवात र अन्त्यमा केही विधर्मी सँस्कारसँग जुझ्नु पर्यो । तर प्रत्येक कालो वादलमा चाँदीको घेरा हुन्छ भने झै भयो । मेरा छिमेकीको 'सामान झ्याप पार्ने' कुबुद्धिले पनि मलाई भने एउटा विचार जन्माईदियो । मलाई ईकोनोमिष्ट पत्रिका मागेर लैजान मिल्ला कि ? भन्ने प्रश्न गर्ने विचार आयो । तर मैले यसमा अलिकति बुद्धि खर्च गरेँ ।

मैले अरु यात्रुलाई अघि जान दिएँ । एक हवाई सुन्दरी नजिकै आईन ।

"डु यु ह्याभ एनि सोभेनियर ?"

"वेट ए मिनट ।"

उनले एउटा एयरबस ३८० को पोष्टकार्ड दिईन । मैले पत्रिका फिर्ता गर्ने आशयले उनीतिर बढाएँ । मैले टाईम चै फिर्ता गर्न र ईकोनोमिष्ट चै शौजन्य सामाग्रीको रुपमा माग्ने विचार गरेको थिएँ ।  

"ईफ यु वान्ट यु क्यान अल्सो टेक देम ।"

"ओ! यु आर सो काईन्ड, थ्याङ्क यु ।"

चेक ईन काउन्टरको अप्रसन्नतालाई सोभेनियर र दुई पत्रिकाको प्राप्तीले पखालिदिएको अनुभूति भयो । घर आएर फ्रान्सिस्काले पठाएको ईमोजीको वारेमा थप अनुसन्धान गरेँ । कम्प्युटर विषयका ज्ञाता साथीहरुलाई समेत सोधेँ । जसरी शौचालयमा राखिएको पुरुष र महिलाको सँकेत चिन्ह जसले पनि बुझ्छ, ईमोजि पनि त्यस्तै लाग्यो । त्यसलाई पढ्न अक्षर नचिने पनि हुने । चित्र चिने हुने । चिसो वियरलाई पूर्व प्रेमिकाको मुटुसँग दाँजेको सन्देशमा पनि पानको पातको एक सँकेत चिन्ह राखेको थियो । रातो पानको पातले 'प्रेम' बुझाउँछ भन्ने अहिले प्राथमिक तहको नानीहरुले पनि बुझ्छन् । कोरिया यात्राले पूर्व प्रेमिकाको चिसो मन वा फन्किएकी श्रीमतिको तातेको मुड जनाउने ईमोजि पनि हुन्छन् कि भनेर शोध गर्ने चाहना पलाएको छ ।

कार्तिक २२, २०७४

कोटेश्वर धुलिखेल बस यात्रा